Geliyorum Anne / Dostuyevski ve Zakir Aga / Sesli Kitap
Odasının penceresinden aşağıdaki çalışanları seyrediyordu. Günlerdir süren hummalı çalışmaları neticesiz kalmıştı. Canı sıkkın bir şekilde masasına yöneldi, koltuğuna oturdu, düşüncelere daldı.
Vladimir İvan Dostuyevski, yaşı elliye yaklaşmış, orta boylu, sportif bir vücuda sahip, çalışmaktan bıkmayan biriydi. Babası, 1945 yılında yerleşmişti Kırım’a. İlk ve orta eğitimini yerleştikleri köyde tamamlamıştı. Sivastopol Devlet Üniversitesine kaydolduğunda büyük şehri ilk defa görüyordu. Ziraat bölümünü bitirip çalışmaya başladıktan yıllar sonra şimdi bulunduğu büyük kolhozun müdürü olmuştu. Kolhozu geniş ve bereketli topraklara sahipti. Bitmeyecekmiş gibi görünen tarlaları ancak arabayla gezmek mümkündü.
...
...
...
Zakir Aga gittiği uzak hatıralardan geri dönmüş, gözleri nemlenmiş, suyun başında toplanmış kalabalığa aldırmadan, biraz ilerideki metruk eve doğru yöneldi. Ağzında yine aynı kelimeler tekrarlanıyordu.
- Geliyorum anne! Şimdi geliyorum!
